Katılıyorum.Aynı sorunun bir başka versiyonuda benim ailemde var.Kardeşim iş bulamadığı için işsiz diye annamin baskıları ile evlenmek zorunda kaldı.Evlendiği kişi umursamazın biri çıktı.Emdiği süt burnundan geldi ve doğum yaptığı günün haftasında bırakmak zorunda kaldı.Şİmdi kucağında bebeği ile bir kardeşimde bir annemle birlikte bende kalıyor.Birgün çok kaldın diyip kocanın yanına git deyip kucağında bebekle hiç acımadan dışarı kapının önüne koydu.
Kocasından ayrılmak üzere bile dedik fayda vermedi yeri onun yanı dedi.Kardeşimin yanında 2 hafta kaldıktan sonra tekrar yüzsüzlüğü ele alıp çocuğa tek bakamıyor deyip tekrar eve getirdim.Şimdi suyu yine ısınmaya başladı annem çok kaldın deyip git demelere başladı.
Yani kocamla ayrıldık bu yüzden yanına geldim desek hiç acımaz kapının önüne yine koyar.Bazen ağzını ardığımızda bile aldığımız cevaplar hiç iç açıcı değil.
Şimdi ortada bir orda bir burda 5 aydır bebekle kalacak yer bile bulamadık. İş başvurularında hep elimiz geri dönüyoruz.Ne yapacğımı bende şaşırdım elimizi nereye attı isek boş çıktı.
bir anne evladına nasıl çıkmaz bende anlamıyorum. Anne ayrı baba terk etti anne yüzünden çocuklarını tek tek evden kovdu.Bebeği ile ortada kaldı anne sahip çıkmıyor.İş bulamıyoruz üstüne kendi derdim ne yapacağımı şaşırdım.
Herşey insan için biliyoruz lakin Her olay her insan için kolay atlatılır değil acıyla yaşamak nasıl bir duygu tahmin bile edemezsiniz.
Ben, bende olmadığı için buna inanıyorum aile yapısı düzgün olan akrabaları olan sevgi ve şefkat görenler için hayatın acılarına dayanmak unutmak yola başka başka şekillerde devam etmek daha mümkündür.
Hiç bir şey geçmiyor. Hayata yenik başlayanlar hep acı üstüne acı yaşıyor.Bir sonraki yaşadığı bir önceki yaşadığını unutturmuyor.Eklendikçe ekleniyor, nereye kadar daynılır bilemiyorum.
