Ekli dosyayı görüntüle 8347
Stalking Wolf, bize dört kehanette bulundu, bunlar 1920 civarlarında ona bildirilmişti. İlk ikisi zaten gerçekleşti, kesin olarak belirli konular olduklarından yanlış anlaşılmaları mümkün olmadı. Bize dediğine göre üçüncü kehanet de gerçek olduğunda, dünyamızı kurtarmanın bir yolu kalmamış olacaktı. Ama o zamana kadar, doğanın gidişini bir duayla yahut zihinlerin birleşmesiyle (bu sözcükler gerçek anlamlarıyla değil.) değiştirmek mümkündü. Üçüncü kehanet de gerçekleşince orada, inanılmaz ve korkunç sona hazırlanmak için dört barış dolu mevsim olacak ve sadece “Dünyanın Çocukları hayatta kalabilecekler.” Fikrimce bu korkunç dünyayı yorumlarken, dünyamızı kurtarmak ve sonuçları görmek için ne denli büyük bir fırsata sahip olduğumuzu anladım. Yenilenebilir, temiz ve sürdürülebilir enerji kaynakları bulmaya ihtiyacımız var. Ve doğal ilaçlar konusundaki bilgilerimizi genişletmeliyiz. Böylece dünyayı tüm kirliliklerden kurtarabiliriz ve bu hastalıklı dünyamızı iyileştirebiliriz.
Bütün kişisel ve genel kehanetlerin dışında Büyükbaba bize önceden haber vermişti bunu; bütün geride kalanların üstünde dört işaret göze çarpacak. Bu dört işaret, bildiğimiz gibi insanlığın ve dünya üzerindeki yaşamın yıkımını gösteriyordu. Büyükbaba’nın söylediğine göre “İlk iki kehanet gerçekleşmeden önce hala bazı şeyleri değiştirmeye vaktimiz var, ama üçüncü kehanet de gerçek olduktan sonra artık geriye dönüş yok.” Bu önsezi yaşlı Apache’ye 1920’lerde verilmişti ve Tom onunla tanıştığında seksenleriydi. Yıl 1962’ydi.
“Yıkıma çok yaklaştığımızı nasıl anlayacağız?” diye sordum.
Büyükbaba dedi ki: “Benim önsezi gücüm var ve bu sezi insanlığın yıkımıyla ilgili. İnsanlara dört uyarı verildi. Bunlardan ikisi, insanlara yollarını değiştirmeleri için bir şans veriyordu, diğer ikisiyse Dünyanın Çocuklarına, Yaratıcının Gazabından kaçmaları için zaman veriyordu.”
“Bu işaretleri nasıl bileceğim?” diye sordum, Büyükbaba devam etti, “Onlar sana ve Yeryüzünün Ruhunu dinleyenlere açık olacak. Ama sadece vücutlarında yaşayanlar ve sadece vücutlarını bilenler, onlar için hiçbir bilgi ve anlayış yok. Ne zaman ki bu uyarılar, işaretler ve kehanetler gerçek olacak, o zaman söylediklerimin önemini anlayacaksınız. İnsanların neden sadece kendi manevi zevkleri için çalışmaması gerektiğini anlayacaksınız. Ama bu zevkler modern insanların bilincine yerleşti.”
Dört İşaret
Büyükbaba üçüncü önsezi ayinini Sonsuz Mağarada bitirir bitirmez Savaşçı Ruh ona göründü. Ruh, Büyükbaba’nın adını söyledi ve onu takip etmesini işaret etti. Büyükbaba ayakta dururken, birdenbire kendini başka bir dünyada buldu, rüya mıydı diye bakınıyordu ama vücudu hala ortamın gerçekliğini hissediyordu. Ama farklı bir zamanda ve yerde.
Savaşçı Ruh, Büyükbabayla konuşmaya başladı. “Bunlar henüz yıkılan insanlığı gösteren işaretlerdir. Sen bunları hiçbir zaman görmeyeceksin. Ama bunları durdurmak için çalışmalı ve bildiklerini torunlarına aktarmalısın. Bunlar, eğer bir adam Dünyaya gelip Yaratımın ve Yaratıcının kurallarına uymaya başlamazsa, gelecekte olacak şeyler. Dört işaret, dört uyarı var sadece, Dünyanın Çocuklarının anlayabileceği. Her uyarı, bu geleceğin sizi beklediğini işaret ediyor.” Bunu söyler söylemez Savaşçı Ruh ortadan kayboldu ve Büyükbaba bilmediği bir dünyada yapayalnız kaldı.
İlk İşaret
Bu dünya daha önce bildiği hiçbir şey gibi değildi. Kuru bir yerdi ve çok az bitki vardı. Biraz uzağında bir köy gördü. Çadır bezi ve kumaştan evler yapılmış olduğunu görebiliyordu. Dünyadakilerden daha iyi gibiydi. Köye yaklaştıkça ölülerin iğrenç kokuları, Büyükbaba’yı alt üst etti ve midesinin bulandığını hissetti. Çocukların ağlayışlarını, yaşlıların iniltilerini, hastalığın ve umutsuzluğun sesini duyabiliyordu. Defnedilmeyi bekleyen insan yığınları çukurlarda yatıyorlardı, buruşmuş yüzleri ve zayıf vücutları açlıktan öldüklerini gösteriyordu. Vücutları insandan çok iskeletlere benziyorlardı. Koyu kahverengi tenleri artık kül rengiydi.
Büyükbaba köye girdiği gibi aç yaşamanın korkusu onu derinden etkiledi. Çocuklar ancak yürüyebiliyorlardı, yaşlılar ölmek üzereydiler, her yer acının ve korkunun çığlıklarıyla doluydu. Ölümün kötü kokusu ve umutsuzluk duygusu Büyükbaba’yı sarstı. Bu duygular onu köyden uzaklaşmaya zorladı. O sırada yaşlı bir adam gördü Büyükbaba ve anlayamadığı bir dille konuşmaya başladı. Büyükbaba konuşan yaşlının aslında adamın ruhu olduğunu fark etti. Adam bir bedende değildi, kabilesinin şamanı olabilirdi, sanki ruhsal bir yolda yürüyordu. Büyükbaba böylece yaşlı adamın ne demek istediğini anladı.
Yaşlı adam yavaşça konuşmaya başladı. “Gelecekte açlığın kenti denilecek yere hoş geldin. Dünyadakiler bir gün tüm bu korkuyla işte böyle görünecekler ve kıtlığı havaya ve yerküreye bağlayacaklar. İnsanlar ne yaratımın kuralları karşısında yaşayabilirler ne de doğayla savaşabilirler. Bu ilk uyarıdır. Dünyadakiler, eğer bunun, açlığı ortaya çıkaran suç olduğunu anlayabilirlerse, büyük bir ders alınmış olacak. Ama korkarım ki dünya, bu suçu kendisi işlememiştir ama bu suç doğada işlenmiştir. Dünya hiçbir zaman ölüm için yaratılmadı.
Yaşlı adam devam etti. “Bu insanlar muhtemelen yalnız bırakılmışlardır. Onlar başta dünyayla beraber nasıl yaşayacaklarını anlamışlardı. Varlıkları mutluluk, barış ve aşkla ölçülüyordu. Ama dünyadakiler onları ilkel toplumlar olarak gördüklerinde bütün bu şeyler ellerinden alındı. Dünyadakiler, medeni toplumlar, onlara nasıl tarım yapacaklarını ve nasıl ilkel olmadan yaşayabileceklerini öğrettiler. Onları yaratım yasalarının dışında yaşamaya zorlayan medeni insanlardı ve şimdi onları ölüme zorlayan, yaptıklarının sonuçlarıydı.” Yaşlı adam yavaşça yürümeye başladı, geriye, ölüme ve umutsuzluğa.
Büyükbaba’ya son kez döndü ve dedi ki “Bu ilk işaret olacak. Bu kıtlığın öncesinde ve sonrasında da açlık olacak. Dünyanın Çocukları tüm bu acılardan ve ölümlerden derslerini alacaklar ama onlar dışında kimse bu uyarıları dikkate almayacaklar ve bunları sadece açlık ve kuraklık olarak görecekler, kendileri yerine Doğayı suçlayacaklar.” Bunu duyduktan sonra Büyükbaba kendini Sonsuz Mağarada buldu.
Büyükbaba, insanların dünyanın her yerinde açlık çekmekte olduklarını biliyordu. Ama neden o kıtlık, şu anda gerçekleşmekte olan kıtlıktan daha önemli ve kritik olsun? O zaman Büyükbaba ‘bütün dünya bunu fark edecek ama kimse ölümden ve kıtlıktan öğretilmek istenen dersi almayacak. Dünyanın Çocukları kibir içinde öleceklerdi.’ diyen kabile yaşlısını anımsadı.
Fiziksel ve ruhsal yorgunlukla Büyükbaba derin bir uyku halinin içine girdi. Ama uykuda Savaşçı Ruh ona tekrar göründü ve ona ilk işaretin kalanı tamamlayanlara getirdi. Rüyada Savaşçı Ruh Büyükbaba’yla konuşmaya başladı. “Kıtlık yıllarında herkes hastalıklarla boğuşacak, hastalık bütün topraklara yayılacak ve kitleleri yıldıracak. Beyaz ceketlerde (doktorlar) insanlar için hiçbir çözüm yolu olmayacak. Tüm topraklarda müthiş bir çığlık kopacak. Hastalık maymunlar, seks ve uyuşturucuyla taşınacak. Bu insanları içten çökertecek, öldürücü bir hastalığı genele yaymak. İnsanoğlu bu hastalıkları; yaşamlarının, sekse ve uyuşturucuya tapınmalarının ve Doğadan uzak yaşamanın bir sonucu olarak görecek.”
Ruh konuşmaya devam etti, “Uyuşturucu insanların şehirleri arasında savaşlara neden olacak, milletler bu savaşlara karşı ayağa kalkacaklar, bu öldürücü hastalığa karşı. Ama milletler, savaşı yanlış yoldan yürütecekler, nedenler yerine etkilere saldırarak. Milletler ve toplumlar değerlerini değiştirmeden, uyuşturucu ve seks tanrılarını takip etmekten vazgeçmeden bu savaşı kazanamayacaklar.”
İnsanlar ilk işaretin yıllarında, böylece muhtemel geleceğe giden yolunu değiştirebilir. Böylece açlıktan ve hastalıktan daha büyük bir ders alabilirler. Orada hala umut olabilir. Ama ikinci işaretin yıkımları da başladığı zaman, Yerküre ancak manevi bir etkiyle iyileştirilebilir. Yalnızca manevi bir iyileştirme insanoğlunun muhtemel geleceğe giden yolunu değiştirebilir. Bununla beraber Savaşının Ruhu, Büyükbaba’yı derin ve rüyasız bir uykunun içine bıraktı, daha fazlasını görebilmesi için.
İkinci İşaret
Büyükbaba, bir kez daha mağara girişinde uyandı, Savaşçı Ruhun hafızası onun ruhunun ve ruhun sözcükleri onun bir parçası oldu. Büyükbaba manzaraya doğru baktığı zaman, her şey değişti. Manzara daha da kuruydu ve artık hiç bitki yoktu, hayvanlar ölüyordu. Ölümün dinmek bilmez iğrenç kokusu karada meydana çıkıyordu, toz kalın ve boğucuydu, şiddetli ısı sıkıcıydı. Gökyüzüne bakınca, güneş daha geniş ve güçlü görünüyordu gittikçe, hiçbir kuş ya da bulut görünmüyordu ve hava hala kalınlaşıyordu. Böylece gök dalgalı bir hale geldi ve büyük delikler göründü. Delikler çılgınca gürlemeye başladı, yeryüzü, taşlar ve toprak sallanmaya başladı. Göğün yüzeyindeki delikler birbiri ardına açılmış yaralar gibiydiler, bütün bu yaralar boyunca hastalığa neden olan bir sıvı damlıyordu, çöplerin, yağların ve ölü balıkların büyük denizine. Bu yaraların birinin orada yunusların değişen vücutlarını görüyordu, Yerkürenin ve kuvvetli rüzgarların bu muazzam değişikliğine eşlik eden.
Gözlerini hızla titreyen yerküreye çevirdi ve yerdeki her şey bir felaketti. Çöp yığınları göğe uzanıyordu, ormanlar kesiliyor ve ölüyorlardı, kıyıları sular basıyordu, fırtınalar gök gürültüleriyle ve şiddetle büyüyordu. Her geçen anla Yerküre daha şiddetli sallamaya başladı toprağı ve Büyükbabayı parçalayıp yutmakla tehdit ediyordu.
Birden Yerküre, toprağı sallamayı durdurdu ve gök temizlendi. Tozlu havadan dışarıya yürüyen Savaşçı Ruh, Büyükbaba’nın az ötesinde durdu. Büyükbaba ruhun yüzüne baktığında gözlerinden akmakta olan büyük gözyaşları görüyordu ve her bir yaş, yakıcı bir sesle yerküreye düşüyordu. Ruh uzun bir süre Büyükbaba’ya baktı, sonunda dedi ki, “Gökteki delikler.” Büyükbaba bir an düşündü ve inanmayan bir tonla dedi ki, “Gökteki delikler?” Ve ruh cevapladı, “Onlar insanlığın yıkımının işareti olacak. Gökyüzündeki delikler ve gördüğün her şey insanlığın gerçeği olabilir. Bundan sonra insanlık, fiziksel bir müdahale ile Yerküreyi iyileştiremeyecek. Buradan sonra insanlık uyarılara itimat etmeli ve geleceği değiştirmek için daha sıkı çalışmalı. İnsanlar sadece fiziksel olarak çalışmamalıdır, dualar yardımıyla da çalışmalıdır, sadece dualar Yerkürenin ve kendilerinin umudu olabilirler.”
Büyükbaba, gökyüzünde böylesine deliklerin açılmasının imkansızlığını düşünürken bir süre bekledi. Şüphesiz Büyükbaba, deliklerin ruhsal şeyler olabileceğini biliyordu. Ama Yerkürenin toplumları muhtemelen bunu çok zor fark edecekti. Ruh, daha yakına geldi ve yeniden, neredeyse fısıltıyla konuştu. “Bu delikler insanlığın yaşamının, yolculuğunun ve dedeleriyle ninelerinin işledikleri günahların direkt sonuçları. İkinci işaret olan bu delikler torunlarının ölümünü işaret edecek ve insanlığın doğadan uzak yaşamasının mirası olacak. Bu deliklerin açıldığı zaman insanlığın düşüncelerindeki büyük değişikliğin olduğu zamandır. Ve sonra onlar bir karar vermek zorunda kalacaklar. Bir seçenek: Yıkımın yolundan devam etmek. Diğeriyse, Yerkürenin felsefesine ve basit varlığımıza dönmek. Burada karar verilecek ya da her şey kaybedilecek.” Başka bir söz söylemeden ruh döndü ve yeniden tozların arasında kayboldu.
Üçüncü İşaret
Büyükbaba, dört gününü mağara girişinde harcadı. O dört gün boyunca hiçbir şey onunla konuşmadı, dünya dahil. Dedi ki büyük kederin zamanıdır, yalnızlığın ve gerçekleşen şeyleri hazmetmenin zamanı. Bu şeylerin o yaşarken olmayacağını biliyordu, ama onlar bu bilgileri geleceğin insanlarına aktarmalıydılar. Tıpkı onlara aktarıldığı gibi hızlı ve güçlü. Ama bu gerçekleşmesi mümkün olmayan olayları insanlara nasıl açıklayacağını bilmiyordu. Muhtemelen kabilenin yaşlıları ve Şamanları bunu anlayacaklardır ama halk değil ve tabii ki Yerküreden ve Ruhtan ayrılmış kimseler de. Dört gün boyunca taş gibi oturdu kaldı.
Dördüncü günün sonunda Üçüncü Ayin başladı. Ufukta batan güneşe doğru gözünü dikmiş bakarken, hava tekrar akışkan ve kan kırmızısı bir hal aldı. Gözün değebildiği her yerde gök kıpkırmızıydı, gölgeler, zemin ve ışık kesintisizdi. Görünüşe göre yaratımın bütünlüğü hala, görünmeyen bir komutu bekler gibi devam ediyordu. Zaman, mekan ve kader hapiste gibiydiler, hala kanayan gökyüzünde. Bir süre gözünü gökyüzüne dikip öylece baktı, korkunun ve dehşetin durumuna. Gökyüzünün kırmızı rengi hiçbir gün doğumunda ya da batımında gördüğü gibi değildi. Bu renk insanındı, Doğanın değil. İğrenç bir pis kokusu ve teni vardı. O Yeryüzünün neresine dokunuyorsa yakıyor gibiydi. Günbatımının peşinde geceyi sürüklemesiyle birlikte, yıldızlar parlak kırmızı, gökyüzünü hiç terk etmeyen o renkte parladılar ve her yer korkunun ve acının gözyaşlarının sesiyle sarılıydı.
Savaşçı Ruh, Büyükbabaya tekrar göründü, ama bu sefer gökyüzünden bir ses olarak. Gök gürültüsü gibi sarstı ortalığı, “Ve bu üçüncü işaret: Kanayan yıldızların gecesi. Bu bütün dünya tarafından bilinecek. Gökyüzünün kanıyla tüm toprakların gökleri kırmızı olacak, gündüz ve gece. Artık bu üçüncü işaretle gelecek daha fazla umudun olmadığı bir yer olacak. Yeryüzündeki insanlar hayatlarını yaşadılar ve bu sona erdi. Ve artık geri dönüş yok, fiziksel ya da manevi olarak. Bunlar ikinci işaret sırasında değiştirilmezse insanlık kesin olarak bilecek ki Yeryüzünün yıkımı yakında. Artık Dünyanın Çocukları yabanıla doğru koşmalılar ve saklanmalılar. Yıldızların kanları alevlendiğinde, orada insanlar için güvenlik olmayacak.“ dedi ses. Büyükbaba ses anlatmaya devam ederken korkuyla yere oturdu: “Artık bu zaman içinde, yıldızlar kanadığında, dördüncü ve son işaret dört mevsim boyunca süren barış olacak. Bu dört mevsim boyunca onlar yabanılla iç içe yaşamalılar, Yeryüzüne ve Yaratıcıya yakın olarak. Orada sadece Dünyanın Çocukları hayatta kalacaklar, Yeryüzünün felsefesini yaşamalılar, asla insanlığı yeniden düşünmeden. Ama Dünyanın Çocukları için hayatta kalmak yeterli olmayacak, onlar aynı zamanda maneviyata da yakın olmalılar. Bu yüzden onlara söyle, üçüncü işaret yıldızlarda açıkça görüldüğü zaman duraksamasınlar, kaçmak için dört mevsimleri (1 sene) var.” Büyükbabanın dediğine göre bu ses ve gökyüzü bir hafta daha gökyüzünde kaldı ve ortaya çıktıkları gibi kayboldular.
Dördüncü İşaret
Büyükbaba mağaranın ağzında ne kadar zaman harcadığını bilmiyor, önsezi yeteneği için gelmiş olduklarını bir farklılık olarak da görmüyordu. Dördüncü işaret Büyükbabaya bildirildiğinde Sonsuz Mağaradaki son günüydü, bu sefer ses genç bir çocuğundu. Çocuk diyordu ki: “Dördüncü ve son işaret yıldızların kanamasından on kış sonra görünecek. Bu süre içinde Yeryüzü kendini iyileştirecek ve insanlık ölecek. Bu on yıl için Dünyanın Çocukları yabanıl yerlerde saklanmalılar, sürekli kamplar kurmamalılar ve insanlığın kalan güçleriyle temasa geçmekten uzak durmalılar. ONLAR SAKLANMALILAR, eski zamanlardan bir casus gibi ve insanlığın yıkımına geri dönmek isteyenlerle dövüşmeliler. Merak çoğunu öldürebilir.”
Büyükbaba, çocuk ruhuna “ve dünyanın insanlığına ne olacak?” diyene kadar uzun bir sessizlik oldu. Çocuk konuşmaya başlayana kadar yeniden uzun bir sessizlik oldu. “Bütün dünya üzerinde insanlığın hayal edemeyeceği kadar büyük bir kıtlık olacak. İnsanlığın zehirlerinin günahları suyun pisliği içinde akacak, göllerin ve akarsuların. Ürünler yanacak, insanlığın hayvanları ölecekler, ve hastalık çoğunluğunu öldürecek. Torunlar ölülerin cesetlerinden beslenecekler, her yer acının gözyaşları ve keder olacak. İnsanlığın gezici grupları diğer insanları yemek için avlayacaklar, ve su her zaman kıt olacak, ve her geçen yıl biraz daha kıtlaşacak. Toprak, su, hava, hepsi zehirli olacak, ve insanlık Yaratıcının gazabı içinde yaşayacak. İnsanlar önce şehirlerde saklanacaklar, ama orada ölecekler. Birkaçı vahşiye doğru koşacaklar ama vahşi onları yok edecek. İnsanlık ve şehirler harap olacak, ve torunlar büyükbabalarının ve büyükannelerinin işledikleri günahlarının bedelini ödeyecekler.”
“Artık orada umut olmayacak mı?” diye sordu Büyükbaba. Çocuk yeniden konuştu, “Orada sadece birinci ve ikinci işaretin olduğu sırada umut var. Üçüncü işaret sırasında, yıldızların kanaması, daha fazla umut olmayacak, sadece Dünyanın Çocukları hayatta kalacaklar. İnsanlığa bu uyarılar verilmiş olacak, eğer aldırış etmezlerse hiçbir umut olamaz. Sadece Dünyanın Çocukları kendilerini insanlığın o yıkıcı düşüncesinden temizleyecekler. Dünyanın Çocukları topluma yeni bir umut getirecekler, Yeryüzüne ve ruha daha yakın yaşayarak.” Artık her yer sessizdi, manzara temizlendi ve normale döndü, ve Büyükbaba’nın ayini bitti. Titrerken dedi ki, önümüzdeki mevsim neden seçildiğini anlamaya çalışarak dolanıp duracakmış..
Alıntıdır.
