Eğer sorunum B vitaminiyle çözülecek kadar kolay olsaydı sanırım yolum buraya kadar düşmezdi. Yol tarifi sorduğunuzda size sorduğunuz yeri değil, en sevdiği kahve dükkanını tarif etse siz de tepki gösterirdiniz. Herkesin derdi kendi içinde büyüktür sonuç olarak.
Asıl konumuza dönersek minik bir anekdotla devam edeyim ;
Bahsettiğim zamanlar liseden mezun olduktan birkaç sene sonrası, intihar girişimim oldu ve başaramadım görüldüğü gibi. Fakat o zamanlara kadar tamamen yaşama sevinciyle dolu, gayet pozitif, ortamların aranan yüzü, herkesin sevdiği saydığı, herkesin neşesiydim. Neşem kayboldu sonra benim hayata dair umutlarım tükendi. Aslında bu kadar kaybolmamıştım ama sanki kendi hayatımın minos labirentinde gibiydim, çıkmak isteyip çıkamıyordum. Daha sonraları Nietzsche bir bakıma hayata tutunmamda yardımcı oldu diyebilirim. Sonra müzikle ilgilenmeye başladım. Enstrüman öğrendim. Bu dönemin öncesinde sevgilimden ayrılmıştım. Kendi işim vardı, işlerim çok iyiydi. 2 kafe bir bar sahibiydim sıfırdan gelip hem de 20 yaşındaydım. Sonra iflas ettim. Şu an yaşım 25, takıldığım şey asla maddiyat değil, belki üstümde büyü yoktur belki vardır bilmiyorum. Takıldığım konu eğer varsa, benim elimden alınan daha iyi bir hayattı. Ve bu yaşadığım hapsolduğum anlamlandıramadığım bir hayattan insanları seyretmek. Teşekkür ederim vaktini ayırdığın için…
