yaşama karşı pencere açmak

Bedenimizin mahkûmiyeti zihnimizedir.
Algılamaları ne kadar zorlarsak zorlayalım ayrı bir varlığı olmayan niteliklerin ya da fikirlerin karmaşasından ibarettir.
Tüm bunlara rağmen, arzularımızın o kadar çok da yakın olmayı isteyip ama bir türlü o yakınlaşmayı başaramaması… Her defasında başlangıca bir başka baş yapmanın olanaksızlığını olmuş gibi göstermemiz.
Tabiatın tüm kötü özelliğiyle beslenircesine yanımızda birisini bulamıyorsak eğer, içimizdeki kişinin verimsizliği, içimizdeki kişinin sevgiye karşı körelmişliğinden kaynaklı olduğunu kendimize anlatarak, varlığımızın nedenini yargılamadan, algılayarak kendimizi hiç kimseye bir şey demeden bir kez daha bağışlamayı denememiz gerekir ki anlamsızlaşan kişiliğimize karşı soluk borusu açarak yaşama karşı bir pencere açmış olalım…

Muhteşem..

ne kadar engeller bir insan kendini ne kadar dibe çeker kendimden biliyorum..bazen diyorum aslında en büyük dost da içimizde düşman da.. o pencereleri açıp soluklanmak lazım..