SaHiBuZaMaN
Kayıtlı Üye
Tıbb’ul-Eimme kitabında Abdullah b. Sinan bu hastalıkla ilgili şöyle rivayet ediyor: Bir kişi taşıdığı ur ve kist türü bir şeyden İmam Cafer Sâdık’a (a.s) şikayette bulundu. İmam ona şöyle buyurdu:
“Üç gün oruç tut. Dördüncü günün öğlen vakti gusül ve abdest alıp, yanına aldığın temiz bir parçayla birlikte Allah’ın huzuruna çıkacaksın. (Sahra veya evin damına çıkarak.) Daha sonra iki rekât namaz kılıp, okuyabildiğin kadar Kur’ân okuyacak ve yalvarıp yakaracaksın. Daha sonra elbiselerini çıkarıp yayındaki temiz parçayı havlu gibi kendine saracaksın. Yüzünün sağ tarafını yere koyarak ağlayıp sızlayarak şu duayı okuyacaksın:
“Ya vâhidu, ya mâcidu, ya ehedu, ya kerimu, ya hannânu, ya garîb.
Ya mucîbu, ya erhem’er-râhimîn, salli alâ Muhammedin ve Âlih.
Vekşif mâ bî min merazin ve elbisni’l-âfiyetel kâfiyete’ş- şâfiyete fid-dunyâ ve’l-âhireti vemnun aleyye bitemâm’in-ni’meti.
Vezhib mâ bî min zurrin fegad âzânî ve ğammenî.”
“Ey Tek Allah! Ey yücelik sahibi Allah. Ey eşsiz Allah, Ey şefkatli, Ey bağışlayan, Ey her şeyden daha yakın.
Ey kullarım yanıtlayan, Ey merhametlilerin en merhametlisi! Selâm ve salavat gönder Muhammed ve Ehlibeyt’ine.
Bendeki hastalığı sağlık, afiyet ve şifa elbisesi giydirerek bertaraf eyle. Nimetlerini bana tamamlama, minnetini benden esirgeme.
Beni inciten bu hastalığın eziyetini benden bertaraf eyle.”
İmam (a.s) sonunda şöyle buyurdu: Bunu bilmiş ol ki; ümitlerini dediklerimin dışındaki şeylere bağladıkça sana bunun hiçbir faydası olmayacaktır.”
Daha sonra o adam bu denilenleri tıpatıp yerine getirip şifa bulduğu yazılıyor.[1]
Kaynak:
1-el-Hacat, 150
“Üç gün oruç tut. Dördüncü günün öğlen vakti gusül ve abdest alıp, yanına aldığın temiz bir parçayla birlikte Allah’ın huzuruna çıkacaksın. (Sahra veya evin damına çıkarak.) Daha sonra iki rekât namaz kılıp, okuyabildiğin kadar Kur’ân okuyacak ve yalvarıp yakaracaksın. Daha sonra elbiselerini çıkarıp yayındaki temiz parçayı havlu gibi kendine saracaksın. Yüzünün sağ tarafını yere koyarak ağlayıp sızlayarak şu duayı okuyacaksın:
“Ya vâhidu, ya mâcidu, ya ehedu, ya kerimu, ya hannânu, ya garîb.
Ya mucîbu, ya erhem’er-râhimîn, salli alâ Muhammedin ve Âlih.
Vekşif mâ bî min merazin ve elbisni’l-âfiyetel kâfiyete’ş- şâfiyete fid-dunyâ ve’l-âhireti vemnun aleyye bitemâm’in-ni’meti.
Vezhib mâ bî min zurrin fegad âzânî ve ğammenî.”
“Ey Tek Allah! Ey yücelik sahibi Allah. Ey eşsiz Allah, Ey şefkatli, Ey bağışlayan, Ey her şeyden daha yakın.
Ey kullarım yanıtlayan, Ey merhametlilerin en merhametlisi! Selâm ve salavat gönder Muhammed ve Ehlibeyt’ine.
Bendeki hastalığı sağlık, afiyet ve şifa elbisesi giydirerek bertaraf eyle. Nimetlerini bana tamamlama, minnetini benden esirgeme.
Beni inciten bu hastalığın eziyetini benden bertaraf eyle.”
İmam (a.s) sonunda şöyle buyurdu: Bunu bilmiş ol ki; ümitlerini dediklerimin dışındaki şeylere bağladıkça sana bunun hiçbir faydası olmayacaktır.”
Daha sonra o adam bu denilenleri tıpatıp yerine getirip şifa bulduğu yazılıyor.[1]
Kaynak:
1-el-Hacat, 150